Who's afraid of who...

Vrijdag 28 Mei 2004 om 10:15

Vanmorgen had Colder het op z'n heupen. Zodra we het uitlaatgebiedje inliepen begon hij als een gek aan de lijn te trekken. Honderd meter verderop liep een klein hondje met z'n bazin, een indische mevrouw, klein van stuk en net over de zestig. We komen ze wel vaker tegen en groeten elkaar in het voorbijgaan, maar nu leek Colder geobsedeerd door het hondje. De lijn stond strakgespannen, ik stond stokstijf stil en Colder leek stokdoof voor mijn commando's. Na een minuut besloot ik dat het welletjes was, greep 'm in zijn nekvel en maakte rechtsomkeerts. Net op dat moment passeerde het vrouwtje. "Waarom doe je dat nou?", vroeg ze. Ik legde uit dat hij aan het puberen is, hard trekt en hoort te luisteren. "Nee," zei ze, "ik weet het wel. Je bent bang voor me." Ik keek haar onderzoekend aan, op zoek naar een lachje, maar ze meende het bloedserieus. "Ik weet niet waarom je bang bent, 't is jammer, maar je moet het zelf weten. Ga er maar lekker mee door." En daar stond ik, een volwassen vent met een 25 kilo zware herder die ondertussen als een bezetene in z'n halsband hing, en ik had geen antwoord op deze opmerking van een klein vrouwtje met een eenpondshondje (nou goed, vierponds, maar dat is omdat hij veel te zwaar is) - behalve een eenvoudige ontkenning, maar die maakte geen indruk. Het was te absurd voor woorden. Deze wending had ik niet kunnen bedenken.


Op weg naar huis raakte ik steeds meer geïntrigeerd door haar opmerking. In wat voor wereld leeft deze mevrouw? Waarom associeert ze een baas die zijn hond corrigeert met angst? Angst voor haar, nog wel? En als ze zo'n alledaags tafereeltje, waar ze eigenlijk helemaal buiten staat, zo direct op zichzelf betrekt en in termen van angst interpreteert, loopt ze dan ooit wel eens ontspannen over straat? Wat heeft ze meegemaakt?

Tweet