Geheugen

Vrijdag 30 December 2005 om 19:14

Wie mij een beetje kent weet dat ik een geheugen als een... toe nou, zo'n ding met gaatjes... nou ja, een slecht geheugen heb. Dat was één van de redenen om met KQ te beginnen, en het werkt: regelmatig zie ik in de referers zoekwoorden opduiken waarvan ik denk "heb ik daar ooit iets over gezegd?" En ja hoor, Google blijkt steevast beter te onthouden waar ik over heb geschreven dan ikzelf.

Zo af en toe ontstaat er echter kortsluiting tussen de verschillende hersencellen en ontketent iets of iemand een hele reeks herinneringen, die op wonderlijke wijze aan elkaar gelinkt zijn - waarschijnlijk zelf voor Google niet meer te bevattten ;-)

Een voorbeeldje. Op HackaDay zag ik een link naar een prachtige video van ene Ryan die een kerstkrans in elkaar had geknutseld met ingebouwde Simon game. U kent ze vast nog wel, eind jaren zeventig liep iedereen er mee rond. Het spel blijkt nog springlevend: er zijn verschillende online varianten te spelen en er is zelfs een fraaie MacOSX versie met online scorelijsten - ene Tanya staat al bijna een jaar ongeslagen bovenaan met maar liefst 63 correcte noten. Dat doe ik haar niet na!

Opeens zag ik beelden voor me van jam-sessies tijdens de 'tussenuren' in de kelder van een dependance van het conservatorium in Hilversum.

Het duurde even voor ik de link kon reconstrueren, maar zo zit het, denk ik: terwijl ik Simon speelde sprongen mijn gedachten terug naar 'Close Encounters Of the Third Kind', eveneens uit die tijd, waarin het ruimteschip van de aliens een soort gigantisch intergalactisch Simon-spelletje bleek. Prachtig! Vervolgens ging een van de hoofdpersonen met de buitenaardse wezens muzikaal communiceren door te handzingen, een techniek waarbij de toonhoogte door gebaren wordt weergegeven. Veel later leerde ik die door Willem Gehrels geïntroduceerde techniek, ook wel solmiseren geheten; eerst op de muziekpedagogische academie in Leeuwarden en later op het conservatorium in Hilversum. Toen ik 'Close Encounters' in die periode nog eens zag, viel me op dat er een foutje in was geslopen: de eerste twee noten waren in het handzingen omgedraaid. Blijkbaar koppelen je hersenen die gegevens aan elkaar en waren mijn gedachten zo met zevenmijlslaarzen van Simon bij Solmiseren beland.

Heeft u dat nou ook?

Hiervoor: "We Media" | Hierna: "Eindelijk!" | Naar de voorpagina | E-mail GJ

Reisgenoten

Grappig, ik kende dat spelletje Simon helemaal niet. Behoorlijk
verslavend moet ik zeggen. In mijn derde poging kwam ik tot 18
punten; dat moet best voor verbetering vatbaar zijn.

Pelle ( E-mail ) (URL) · 31-12-’05 12:21 · Reageer op Pelle

Is een heel normaal verschijnsel hoor, mocht je aan jezelf twijfelen, dat je hersenen door allerlei, voor jou verborgen, koppelingen je opeens terug brengen in de tijd. Je spoort dus prima.
En van ‘t spelletje snap ik de ballen, dus daar doe ik maar even niet aan mee ;-)

Mutti/Ettje ( E-mail ) (URL) · 31-12-’05 12:34 · Reageer op Mutti/Ettje

In reactie op : 18? Zo ver kom ik nog niet…

[Mutti/Ettje:2] Het spelletje is heel simpel; Simon bouwt stap voor stap een reeks op, beginnend bij één noot/kleur. Als je die noot goed reproduceert door op hetzelfde kleurvlak te duwen of klikken, plakt hij er een noot aan vast. De ‘reeks’ bestaat dan dus uit twee noten. Heb je die ook goed, dan plakt hij er weer een aan vast – enzovoorts. Jij probeert hem na te doen, tot je geheugen je in de steek laat.

Gert Jan (URL) · 31-12-’05 13:28 · Reageer op Gert Jan

Verder lezen?