Moeke

Vrijdag 12 Mei 2006 om 23:23

Dit is een persoonlijk verhaal. Misschien is 't niets voor u. Maar dat is ook een beetje de charme van dit weblog: zo breed als de inhoud is, zo divers is de lezersschare. Voel u vrij 'm over te slaan, zoals het u - uiteraard - altijd vrij staat verder te bladeren. Bent u benieuwd wie Moeke was, wees welkom, ga zitten.

Vandaag namen we afscheid van Moeke Jo. Toen ik een jaar of twintig geleden als kersvers studentje neerstreek in Zeist, namen Gerben en Jo mij onder hun vleugels. Ze waren lid van de kerkelijke gemeente waar ik mij bij had aangesloten, en meteen de eerste dag werd ik bij ze uitgenodigd. Moeke was een echte moederkloek: altijd oprecht geïnteresseerd in mensen, altijd mild, altijd bereid te luisteren, mee te denken, mee te helpen.

Na een half jaar kreeg ik verkering met Rineke, en ook zij vond een warm welkom bij hen. Toen ze een jaar later - beiden destijds al goed in de zestig - besloten nog een keer naar hun geliefde Indonesië te reizen, boden ze ons hun woning aan. Rineke en ik woonden destijds in een leefgemeenschap, waren bezig met de voorbereidingen voor ons huwelijk en wat privacy zou ons goed doen dachten ze. De kerkenraad van onze gemeente dacht daar anders over, maar dat maakte geen indruk.

Gerben en Jo zongen trouw mee in de ad-hoc koortjes die ik organiseerde voor Kerst, Pasen, Pinksteren, bruiloften... Moeke had een klassieke, warme alt, die door de jaren heen maar weinig aan kracht had ingeboet. Zelf vond ze haar stem niet meer goed genoeg, in haar oren was het nog slechts een schaduw van de glansvolle alt die ze ooit bezat. Ook op andere vlakken liet haar lichaam haar langzaam maar zeker in de steek: moeite stapelde zich op moeite. Maar zelfs toen hun zoon Henk overleed, bleef ze kracht uit haar geloof putten en wist ze de draad van haar leven weer op te pakken, warm, betrokken en ongebroken. Trouw kwamen ze op bezoek bij alle verjaardagen, ook toen wij al jaren verhuisd waren. 'Opa en Oma' noemen de kinderen ze, en dat paste helemaal bij de plek die ze in ons hart hebben. Ondertussen flink op leeftijd, maar jong van geest en vol levenslust.

Eerder deze week ging Moeke boven op zoek naar een contactdoos. Het huis was door de kinderen helemaal opgeknapt, en bij de laatste loodjes hoorde nog een stekkerdoos voor de computer. Met de gevonden contactdoos in handen liep ze de trap af en viel. Ze was meteen buiten bewustzijn en overleed dezelfde dag. Onbegrijpelijk.

Vandaag werd Moeke begraven. Een mooie dienst, geleid door ds. Hendrik de Jong, die Gerben en Jo zo goed kent. Hij las uit Johannes 14: 'In het huis van mijn Vader zijn veel kamers; zou ik anders gezegd hebben dat ik een plaats voor jullie gereed zal maken? Wanneer ik een plaats voor jullie gereedgemaakt heb, kom ik terug. Dan zal ik jullie met me meenemen, en dan zullen jullie zijn waar ik ben' en citeerde de berijmde versie van psalm 23: 'Ik zal het welkom horen van mijn Koning en jaar aan jaar verblijven in zijn woning.' Toen Jo viel, met de contactdoos in haar hand, hoorde zij de stem van haar Koning die haar welkom heette, zo stelde hij zich voor. Een troostvol beeld.

"Bijzonder, dat ze viel met die contactdoos," had Opa Gerben gezegd, "zij was altijd de contactdoos waar wij op aansloten, die ons gezin met elkaar verbond." En dat was waar. "Reken maar dat ze staat te jubelen, bij de Vader," zei ik tegen Martien, "eindelijk haar stem weer terug!" Hij knikte en lachte. "Wij hadden het huis wat opgeknapt, maar zo mooi als ze nu woont..."

Het was een bijzondere dag. Verdrietig, maar tegelijk vol dankbaarheid.