Exit schommel

Vrijdag 02 Mei 2008 om 15:29

De kids hebben er ooit plezier van gehad, maar die tijd is voorbij. In deze fase van ons gezin hebben we meer behoefte aan een zitje, op deze enige zonplek in de tuin, en de schommel werd een grote sta-in-de-weg. De buren hadden geen interesse, hij was te groot om naar de kringloop te brengen - dus ging ik 'm met de slijptol te lijf. En da's de leukste manier van slopen... heb ik ook nog plezier van het gevaarte gehad :)

Hiervoor: "Hyves à la Ilia" | Hierna: "CD-plaat" | Naar de voorpagina | E-mail GJ

Reisgenoten

Potverdrie. Het bankje voor ons huis is gesneuveld met Koninginnedag, en nu heb ik die slijptol nodig om het slot waarmee het bankje vastzat voorgoed te verwijderen.
(Maar ook wij gaan op de vrijgekomen plek een bankje neerzetten – een iets steviger exemplaar dit keer)

lijn ( E-mail ) (URL) · 02-05-’08 16:53 · Reageer op lijn

In reactie op : Reden temeer om dat gezellige avondje dat in de pijplijn zat op korte termijn te plannen :) Weet je wat… volgens mij heb ik ook nog steeds een invite staan om eens van je kookkunsten te genieten. Als we dat nu samen met onze partners doen? Gert Jan ( E-mail ) (URL) · 02-05-’08 17:40 · Reageer op Gert Jan

Ow. Echt? De schommel weg?
Da’s een slijptol doorheen een kindertijd.
Nostalg als ik ben.. hij zou blijven hangen totaan verroest, begroeid, verweerd en vol met schimmel. En dan een kunstobject zijn geworden. Paradise Lost. Genaamd. Nostalg als ik ben, dus. Wat inderdaad niets zegt over jou.

Juna (URL) · 02-05-’08 20:49 · Reageer op Juna

In reactie op :

: dat vind ik nou een uitstekend idee :)
The invite is mine… Amsterdam dus? Ben 16-24 mei op vakantie, dus daarna? Roep en ik kook!

lijn (URL) · 02-05-’08 21:03 · Reageer op lijn

In reactie op : In zekere zin wel… Joëlle heeft er jaren aaneengesloten op doorgebracht, ze sliep er zelfs in (lang leve die rondom-gesloten stoeltjes). Ilia had al minder interesse, maar we hebben de schommel wel meeverhuisd toen we Jochum verwachtten en naar een ruimer huis verkasten. Jochum heeft er af en toe op geschommeld, de buurkinderen idem… maar de laatste jaren stond hij obsoleet en desolaat tegen de muur gedrukt, een schaduw van de bron van plezier die hij ooit was. En het ergste is nog wel dat zijn teloorgang onverdiend was. Hij leed daaronder, onmiskenbaar, met een groot, maar stil verdriet. Af en toe, als je goed keek, zag je zure tranen uit zijn buizen druppelen – vooral na een fikse bui. Blijkbaar zijn ook schommels gevoelig voor de melancholie van de regen. Dan weet je dat ook. Anyway, om je de verdere details te besparen: ik móest zijn verdriet zwaarder laten wegen dan mijn nostalgie. Het is beter zo. Denk ik. Gert Jan ( E-mail ) (URL) · 02-05-’08 22:33 · Reageer op Gert Jan

In reactie op : Klinkt helemaal goed! Ik mail je om een datum te prikken. Gezellig :-D

Gert Jan ( E-mail ) (URL) · 02-05-’08 22:34 · Reageer op Gert Jan

In reactie op : Tuurlijk is het beter zo!! Hoort bij loslaten. En trouwens, kan me niet heugen dat je ooit zó lyrisch geweest bent over de prachtige zandbak die je vader maakte voor Joëlle en Ilia en die je zomaar achterliet in de Haaringstraat! :-(

Mutti (URL) · 03-05-’08 15:58 · Reageer op Mutti

In reactie op : Over gevaarte gesproken… dat was geen zandbak, dat was een piratenschip waarmee je zo de oversteek naar de Nieuwe Wereld zou kunnen maken! Compleet met mast, grootzeil en voldoende tuigage en proviand om de zuidkaap driemaal te ronden zonder fourageerstop. Dat ‘proviand’ dan wel in de vorm van fijnzand: Ilia vrat er zóveel van dat we ons er af en toe zorgen over maakten… Maar van dat prachtschip heb ik met pijn in m’n hart afscheid genomen bij de verhuizing. We hadden er echt geen plek voor. De kids hebben het er nog af en toe over, dus vergeten is hij zeker niet! Gert Jan ( E-mail ) (URL) · 03-05-’08 20:32 · Reageer op Gert Jan